.png){kind=logo}
Patron szkoły
Władysław Broniewski należy do generacji polskich poetów, którzy w dorosłe życie wchodzili w latach Pierwszej Wojny Światowej . Urodzony u schyłku XIX wieku (17 grudnia 1897 roku), wychowywał się w atmosferze niepodległościowej i kulcie powstańczych tradycji. Dziadek poety byl uczestnikiem powstania listopadowego, dwaj bracia babki - Jadwigi Lubowidzkiej - zginęli w powstaniu styczniowym. Jego wrażliwość Patriotyczną pogłębiły szkolne lata, gdyż Broniewski uczęszczał do Gimnazjum Polskiego w Płocku, ktoré po 1905 roku uzyskało przywilej nauczania w języku polskim. Miejscem , w którym po raz pierwszy zetknął się z polską poezją, był rodzinny dom. Tak wspominał w Autobiografii literackiej : "Uczyłem się od polskich poetów, Słowackiego, Norwida, Mickiewicza, Romanowskiego. Tych umiałem od wczesnego dzieciństwa.
W okresie szkolnym powstały pierwsze próby poetyckie Broniewskiego, publikowane w pisemku "Młodzi idą". Wyrazem patriotyzmu poety było również uczestnictwo w ruchu niepodległościowym. Należał do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej i Związku Strzeleckiego. Naturalna konsekwencja zaangażowania w działalność wymienionych organizacji była decyzja o wstąpieniu do Legionów Polskich. Walczył na Wołyniu, po odmowie przysięgi na wierność Austrii razem z innymi legionistami znalazł się w obozie w Szczypiornie. Przeżycie wojny w żołnierskim mundurze było dla poety faktem istotnym, natomiast osoba marszałka Józefa Piłsudskiego stanowiła gwarancje demokratycznego ustroju przyszłej Polski. Świadectwa fascynacji Broniewskiego Piłsudskim znaleźć można zarówno w Pamiętniku , jak iw korespondencji z przyjacielem, oficerem Legionów, Bronisławem Sylwinem Kencbokiem. Ostateczne rozczarowanie przyniósł dopiero przewrót majowy w 1926 roku.
Lata 1918 - 1925 Były okresem gorączkowego poszukiwania drogi życiowej, wyboru postawy ideowej . W 1918 roku poeta zdał, jako ekstern, egzamin maturalny i zapisał się na studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim.W 1939, w obliczu zagrożenia najazdem niemieckim, Broniewski opublikował słynny wiersz ,,Bagnet na broń”. We wrześniu 1939 zgłosił się do wojska na ochotnika. Przejechał z Warszawy przez Lublin i Lwów do Tarnopola. 12 września został przydzielony do Ośrodka Zapasowego 28 Dywizji Piechoty w Zbarażu. Zanim jednak miał okazję stanąć do walki, nastąpił sowiecki najazd na Polskę. Broniewski był świadkiem wkroczenia Armii Czerwonej do Lwowa we wrześniu 1939. Broniewski nie mógł pogodzić się z tym, że Związek Radziecki napadł na Polskę, czemu dawał wyraz w swojej późniejszej więziennej twórczości, spisanej po wrześniu 1941.
24 stycznia 1940 Władysław Broniewski został wraz z Aleksandrem Watem i innymi literatami aresztowany przez NKWD we lwowskiej restauracji Ognisko Inteligencji w zorganizowanej przez NKWD prowokacji. 27 stycznia, trzy dni po aresztowaniu, w Czerwonym Sztandarze ukazał się tekst spreparowany przez NKWD, podpisany pod groźbą aresztowania przez Witolda Kolskiego (człowieka o nieposzlakowanej w środowisku opinii) pod tytułem Zgnieść gadzinę nacjonalistyczną, w którym autor szkalował w stylu stalinowskim aresztowanych literatów i uzasadniał ich aresztowanie motywami kryminalnymi. Aresztowani zostali przewiezieni do aresztu śledczego na Zamarstynowie ( Broniewski poświęcił temu później wiersz porównywalny do słynnej Rozmowy z Janem) . W zgodnych relacjach współwięźniów trzymał się bardzo dzielnie i kategorycznie odmówił współpracy z NKWD.
Po czterech miesiącach, w maju 1940 r., Broniewski został przetransportowany do więzienia śledczego NKWD na Łubiance, gdzie spędził trzynaście miesięcy. Po wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej wywieziono go do Saratowa, a następnie do Ałma Aty, gdzie został wypuszczony z więzienia po amnestii wynikającej z układu Sikorski-Majski, 7 sierpnia 1941 r.
Wypuszczony z więzienia, wstąpił do armii polskiej formowanej w ZSRR pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Pracował w ambasadzie polskiej w Kujbyszewie. W 1942 roku ewakuował się wraz z oddziałami polskimi do Iranu, później wraz z 2 Korpusem Polskim poprzez Irak trafił do Palestyny. Do kraju wrócił po długich wahaniach (związanych z więzieniem sowieckim i opublikowanymi w Palestynie antysowieckimi wierszami) w 1945 roku.
W okresie powojennym początkowo tworzył poezję polityczno-propagandową, później utwory refleksyjne o motywach osobistych. W czasach stalinizmu był poetą głęboko zaangażowanym w budowę nowej rzeczywistości. Odmówił jednak napisania słów nowego hymnu polskiego, z czego propozycją zwrócił się do niego Bolesław Bierut. Wręczył mu podobno tylko kartkę z napisem Jeszcze Polska nie zginęła.
1 września 1954 w wyniku zatrucia gazem tragicznie zmarła córka Władysława Broniewskiego, Anka (Joanna) – jej śmierć wywarła ogromny wpływ na poetę. Stworzył on wtedy cykl wierszy, porównywany z Trenami Jana Kochanowskiego.Poeta zmarł na raka krtani w Warszawie 10 lutego 1962 roku.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Orderem Budowniczych Polski Ludowej i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
2013-04-01 
